Το ποντίκι και η γάτα

Γράψε κάτι να περάσει η ώρα σου, είπε
Τι να γράψω;
Ό,τι θέλεις, άφησε ελεύθερη μονάχα τη φαντασία σου, είπε.

Έχω κιόλας το θέμα. Καθώς έτσι αφήνω ελεύθερη τη φαντασία μου να διατρέξει τους ωκεανούς
προσπαθώ να φανταστώ την ευτυχία μου
μα πάντα η ευτυχία μου είναι δακρυσμένη, έχει μια λύπη.
Προσπαθώ να το ερμηνεύσω αυτό, ίσως είναι ο μέσα μου Χριστός που έχει αυτή τη λύπη,
ίσως η μέσα μου μάνα, ή οι μέσα μου Μάνες αν πω Μάνα την Παναγιά.

Από την άλλη, με ένα παράξενο τρόπο, συμφιλιώνομαι με αυτό, δεν μπορώ να φανταστώ μια άχρωμη και απολύτως διάφανη καρδιά που να μην είναι εμποτισμένη σε χρώματα μελαγχολίας, κι όσο πίσω γυρίσω και σκεφτώ τον εαυτό μου... πάντα τον βρίσκω βυθισμένο σε ένα μελαγχολικό δειλινό, να επηρεάζεται άμεσα από τις διαθέσεις της φύσης. Αλλιώς, είμαι νεκρός.

Η παιδικότητα μου είναι συννεφιασμένη με τη φύση. Υπάρχει και πίσω από την παιδικότητα μου, χώρος απολύτως ανέγγιχτος, που μπορείς να τον πεις άγιος τόπος. Και αυτού του τόπου υποψία έχω. Είναι τρομαχτικά δύσκολα να φτάσεις εκεί και σκέτο τρομαχτικά.

Είναι ένας τόπος ανέγγιχτος από την ίδια μας την εμπειρία ζωής, πως θα μπορούσε να υπάρχουμε σε αυτόν ως εμείς?

Ωστόσο είναι δελεαστικός επειδή είναι ο ίδιος μας ο θάνατος. Και όλη αυτή η περιπέτεια είναι μια συζήτηση μαζί του.

Αποζητούμε στο βάθος το θάνατό μας λοιπόν? Η απάντηση είναι ναι. Δεν τον αποζητούμε ακριβώς, αλλά είναι η μέγιστη συμφιλίωση με εκείνο που μας υπερβαίνει, κι από τη συμφιλίωση αυτή προβάλει ένας μοναδικός ανθός ζωής.

Νίκησε ο Χριστός το θάνατο? είναι η επόμενη ερώτηση. Και η απάντηση είναι ναι, τον νίκησε, τον νίκησε μέσα του. Για το Χριστό δεν υπάρχει θάνατος όσο είναι στη ζωή. Ούτε ενδεχόμενο ούτε προοπτική θανάτου. Δεν υπάρχει αυτή η διακοπή των αισθήσεων και της διαθέσεως και το τρομαχτικό μυστήριο άγνωστο μετά της ζωής. Υπάρχει μόνο μια αγωνία πάλης με το σώμα, την αντοχή στο μαρτύριο και τα πάθη.

Όμως ο θάνατος δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο ένα σύμπαν, που μέσα σε αυτό ο Χριστός ζει σε ορισμένο τόπο, που και έξω από αυτόν τον τόπο αισθάνεται και διαισθάνεται Άγνωστη Φωτεινότητα.
Γι' αυτό λέει στους μαθητές Του προς το τέλος...πηγαίνω να σας ετοιμάσω τόπο, και θα έρθω να σας πάρω, ώστε εκεί που είμαι Εγώ να είστε κι εσείς.
Γι' αυτό λέει σε ένα σημείο των γραφών, υπάρχουν πολλοί τόποι διαμονής στο βασίλειο του Πατέρα, αν δεν υπήρχαν θα σας το έλεγα.

 Όμως εγώ δεν είμαι ακόμα για να καταπιάνομαι με τόσο υψηλά θέματα, πότε είμαι η γάτα στον εαυτό μου πότε το ποντίκι.